Głównie o postaciach/miejscach z Władcy Pierścieni, ew. całego świata tolkienowskiego:

Gwaihir
Gwaihirze, lot twój wysoki i wzniosły,
Dalszy niż wzrok z Białej Wieży sięga,
Nie boisz się ty zimna, gorąca, jesieni ni wiosny,
Oczy twe dwa sople, zakrzywionych twych szponów potęga.
Znają cię Eldarowie, zna cię Gandalf Szary,
Nieufny jesteś, niełatwo cię odnaleźć pośród gór,
Gdy jednak Arda zagrożona, atakują ją demony, mary,
Wyruszasz im na spotkanie, z białego królestwa chmur.

--=--

Lothlórien
Gdzie Nimrodeli dobiega szum,
I woda najczystsza płynie,
Tam ciemność lasów i jasność gwiazd,
W Lothlórien, elfów krainie.

Gdzie elanor i niphredil,
Gdzie w liściach wiatr śpiewający,
Gdzie ptaki inny mają głos,
Jaśniejsze wschodzi słońce.

I w pięknym Caras Galadhon,
Gdzie domy wśród drzew srebrzystych,
Stolica Światła, którego blask
W ogromie bieli - tak czysty.

Tam Pani Światła, Galadriela,
W swym pięknie wielkim tak groźna,
Poranek jasny, złoty świt,
I zima - biała i mroźna.

Gdzie błękit, zieleń, czerwień i biel,
Srebro i złoto odmienne,
Tak nierealne, cudne tak,
Jak zwiewne marzenie senne.

Lothlórien piękne, lasów świt,
Skąpane w blasku słońca,
Nad głową srebrny księżyca sierp,
I gwiazda jaśniejąca.

--=--

Wizja z Palantiru
To jest trochę chaotyczne, robiliśmy z kumplem, ale przetłumaczyłem z angielskiego (hardkor był =0)

Pokaż...

Dawne krainy i minione wieki,
Obrazy ruin, granic bez opieki,
Milczące kurhany i gwiazdy zaćmione,
Tlące się popioły, pieśni przytłumione,
Echo cichnące w cienistych dolinach,
Wiatr przymierający na pustych wyżynach...

Oto jest Arnor- Królestwo Północy.
Kiedyś pod Słońcem, dzisiaj zaś wśród nocy.
Tam Fornost- stolica- w pożodze i ogniu,
A na tle Księżyca Czarny Wódz na koniu.
Nie będzie już wiosny po okrutnej zimie.
Wszystko, co tu żyło, odejdzie lub zginie...

Nie pokazuj.

Morza bezkresność. Gdzie chowa się Słońce,
Gór wielkie szczyty śniegiem jaśniejące
I potężna rzeka na Cienia granicy,
Skrzydlata Korona na białej stolicy,
Namiestnik żegnający króla w wielkim bólu,
Co idzie na pojedynek z Przywódcą Morgulu...

Gondor! Ojczyzna i królestwo moje,
Wieki cierpiące niepokój i znoje...
Earnur- król ostatni- idzie na tortury!
Nad grodem wzbierają czarne burzy chmury...

Nie pokazuj!

Mroczny płaskowyż i w popiołach góry
Przyszły hołdy składać pod wyniosłe mury
Czarnej Wieży- iglicy nad świata filary...
Wokół kłębią się cienie, dymy i opary.
Łuna szkarłatem zmierzch nam zwiastująca,
Po którym zapadnie noc nieustająca...

Tam armia, potęga, co wszystko pokona!
Zachód już przyćmiony ogromem Saurona!

Nie pokazuj!!

U p a d n i e s z . . .

Nie pokazuj, mówię!

P r z e m i n i e s z . . .

Ja Ci rozkazuję!

. . .

Co słyszę? Ta melodia... czy to rogu granie?
Tak cicho, rozpaczliwie... to jego wołanie!
Odległej Północy zielenią się lasy...
Czy on?... Nie widzę... Jedynie hałasy...

Pokaż!

O n u p a d a . . .

Pokaż!

O n m i n i e . . .

Pokaż!!! Żądam go zobaczyć!

N i e u j r z y s z .
O n z g i n i e . . .

. . . . . .

G d y j e d n e g o s y n a s a m n a ś m i e r ć s k a z a ł e ś,
K i e d y g o s a m o t n i e n a P ó ł n o c w y s ł a ł e ś,
D r u g i, m ł o d s z y, z o s t a w i o n y p r z e z C i e b i e w r o z t e r c e
W o l i o d T w e j m i ł o ś c i w w a l c e z a b i ć s e r c e !

Nie!!!

W s z y s t k o, c o r o b i ł e ś, p r z e c i w C i ę s i ę z w r ó c i . . . W s z y s t k o, w c o w i e r z y ł e ś, w p r o c h y s i ę o b r ó c i . . .

Nie...

P o p a t r z n a k r a j – i s k r a g a ś n i e z w o l n a .
P o n i m n o w y k r a j b ę d z i e . . .
T o o s t a t n i a w o j n a . . .

Rohański Wiatr
Szerokie pola Rohanu, Riddermarchią są zwane,
Po zielonych pastwiskach galopują rumaki dorodne,
Wierzchowce Rohirrimów, na równi z życiem przez nich kochane,
Ich kopyta dzwonią po kamieniach, grzywy rozwiewa powietrze chłodne,
Napływające z Ered Nimrais, niczym z marmuru białego gór,
Znad Śnieżnego Potoku, srebrem obsypanych kurhanów,
Zielonego wzgórza, miedzią migoczących pól,
Jasnej niczym dzień pszenicy, złotych jęczmienia łanów... "

Mearas
Dumnie bieży, galopuje biały Mearas,
gdzie kopytem stąpnie na złocistej trawie,
odwracają się wszyscy ku niemu, milknąc naraz
podziwiają i kiwają głowami; boski to koń prawie.
Książe koni, chyży ogier, rumak nad rumakami,
Cienistogrzywym jest zwany, sierść jego jakby perłowa,
wierzchowiec Jeźdźców krwi książęcej, trawa faluje pod kopytami,
szybkimi; mowę ludzi i elfów zna, choć niepotrzebne są słowa...

Stara Knajpa
(to jest o gospodzie 'Pod Rozbrykanym Kucykiem' w Bree)
Stara knajpa pod pagórkiem stała
W piwie najlepszym się zalewała
Dziwni ludzie podróżowali
Często się w niej zatrzymywali
Gdy w gardle Mordoru piekota
Na piwko większa ochota

Nie patrz na hobbita co skacze po stołach
Nie patrz na pot lecący mu z czoła
Nie patrz na Pierścien co ma w kieszeni
Nie patrz na wzrok krasnali z Podziemi

Nie patrz, bo hobbit zniknął pod stołem
Uwierz gdy powie "ja nie zniknąłem"
Nie bój się pana Obieżyświata
Co ćmi fajkę i ma swoje lata

Nie zwarzaj na pamięć oberżysty
Nie wpadnij na Noba co niesie talerz czysty
Nie słuchaj krzyku Czarnych co się nad miastem rozlega
Pomyśl, że Fenry to najlepszy kolega

Nie przejmuj się, rozkoszuj się piwem
Bo w tej oberży to dziw za dziwem
Spróbuj litrówki co gdzie indziej nie dostaniesz
Pij, póki takim jak oni się staniesz

Jak dobrze być hobbitem a.k.a. Oda dla Froda
Jak dobrze być hobbitem
i wstawać późnym świtem,
a w domku pod pagórkiem
ćmić fajkę sobie ciurkiem.

Jeść dużo, nie odmawiać,
kolejki w karczmach stawiać,
wieść życie wręcz przykładne,
spokojne i zaradne.

Mieć dużo prywatności,
gdy czas- zapraszać gości
na przyjęcie urodzinowe,
dawać paczki kolorowe.

Plotkować pod płotami,
urzekać się historyjkami
o krajach, gdzie przygodą ktoś kusi,
ale na szczęście nikt jechać nie musi!

No chyba, że ratować Śródziemie,
to wtedy hobbickie plemię
pełne jest sławy i honoru
za upadek Saurona i Mordoru.

Dobrze być hobbitem-
więc trylogię chwytaj
i o czterech hobbitach
koniecznie poczytaj!

Ostatnio edytowany przez IceRacer'eM (2010-02-13 21:40:19)